วันอังคารที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2557

If You Held Me



If You Held Me  





หืม




เสียงเคาะประตูหน้าห้องปลุกให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาตื่นจากภวังค์ เงยหน้ามองนาฬิกาก็เห็นเข็มสั้นเลยเลขแปดไปเสียแล้ว บรรยากาศรอบตัวมืดมิดคงเพราะไม่ได้เปิดไฟในห้องกระมัง คงมีแต่แสงไฟจากถนนที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างให้พอเห็นแสงบ้าง




เดี๋ยวฉันฝากดูอัตสึโกะด้วยนะ พอดีฉันกับอายามิต้องเดินทางด่วน อาจจะไม่ได้อยู่บ้านซักอาทิตย์นึง




ค่ะ มาเอะดะซัง




รับคำของเจ้านายอย่างมาเอะดะ ริวโตะ ที่ดูท่าจะเร่งรีบมากจริงๆ ริวโตะหันไปสั่งลูกน้องคนอื่นที่ถือข้าวของพะรุงพะรัง สัมภาระของริวโตะและอายามิ ให้นำไปใส่ในรถคันหรู ทั้งสองหันมาร่ำลาเด็กสาวที่นั่งไขว่ห้างอยู่กลางห้องรับแขกขนาดใหญ่ ที่กำลังนั่งเล่นมือถืออย่างไม่สนใจ 




อยู่กับยูโกะ ก็อย่าดื้อนะอัตสึโกะ




ค่ะ พ่อ




อย่าทำอะไรให้ยูโกะลำบากใจหล่ะ




รู้แล้วค่ะพ่อ


  
พ่อกับแม่ไปหล่ะ เดี๋ยวถึงแล้วจะบอก ดูแลตัวเองดีๆนะอัตสึโกะ ฝากด้วยนะยูโกะ




ค่า~”




ค่ะ มาเอะดะซัง





ยืนมองรถคันหรูที่แล่นออกจากคฤหาสน์ขนาดยักษ์ไปได้ซักราวๆนาที หันมองคุณหนูที่ไม่ได้เปลี่ยนกิริยาบทไปจากเดิมเสียเท่าไหร่ มือเรียวนั่งกดโทรศัพท์หรู หยิบรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา ปล่อยให้คุณหนูของเธออยู่คนเดียวก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้งอีก อย่างเจ้าตัวเองก็ดูจะไม่สนใจเธออยู่แล้วด้วย คิดดังนั้น ยูโกะก็เตรียมตัวเข้าห้องนอนตัวเอง เธอเองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว 




จะรีบไปไหนหรอคะ โอชิม่าซัง ก่อนจะได้ตอบอะไร ยูโกะรับรู้ได้น้ำหนักตัวที่โถมมาจากด้านหลัง คางมนเกยกับไหล่ของร่างเล็ก จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายที่กำลังคลอเคลียอยู่ข้างใบหู



 
วันนี้หายไปไหนมาหรอคะ ทำไมไม่ยอมมารับฉันที่โรงเรียน” 




พอดีมีธุระนิดหน่อย




ทั้งที่โอชิม่าซังเองก็เป็นบอดี้การ์ดของฉัน แต่ทำไมไม่ยอมดูแลฉันละคะ





ฉันคิดถึงโอชิม่าซังมากเลยนะคะ



 

อ้ะ อัตสึโกะ หยุด ดันแขนของคนเด็กกว่าที่กอดเธอแน่น มือเรียวถือวิสาสะลูบหน้าท้องของเธอผ่านเสื้อเชิ้ตตัวบางอย่างเอาแต่ใจ ปัดป่ายไปทั่ว เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นข้างใบหู ได้ยินเสียงบ่นพึมพำเล็กน้อยของเจ้าตัวเหมือนเด็กที่โดนขัดใจ แต่ก็ยอมปล่อยเธอโดยดี ยูโกะเปรยตามองเจ้าตัวที่ส่งยิ้มมาให้อย่างไม่ปิดบัง รอยยิ้มที่ดูไม่มีพิษสง แต่กับคนที่อยู่กับอัตสึโกะมาค่อนชีวิตอย่างเธอ ทำไมจะดูไม่รู้หล่ะ





ยิ้มแบบนี้นี่มันจงใจยั่วเธอชัดๆนิ 





ฉันเหนื่อยแล้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวโอชิม่าซังอยู่สอนการบ้านฉันก่อนนะคะ





อืม




ถอนหายใจอย่างโล่งอก เดินเข้าห้องครัว รินน้ำดื่มแก้กระหายและดับอารมณ์คุกรุ่นของตัวเองที่เกิดจากเด็กช่างยั่ว ร่างเล็กเดินถือแก้วน้ำมานั่งดื่มตรงโซฟาในห้องนั่งเล่นนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูเมื่อรับรู้ได้แรงสั่นสะเทือน




ว่าไง ฮารุนะ




ยังไงเรื่องวันนี้ก็ต้องขอบคุณยูจังมากเลยนะ




เรื่องเล็กน้อยหน่า




ยูจังคงเหนื่อยแย่เลย





ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำเพื่อฮารุนะได้เสมอแหละ





นั่งคุยกับเพื่อนสนิทวัยเด็กอย่างฮารุนะ อยู่ราวๆสิบนาที ฮารุนะเพิ่งเปิดร้านคอฟฟี่ช็อป ตามความฝันวัยเด็กของเจ้าตัวที่คอยบอกยูโกะอยู่เสมอ เมื่อเช้าเธอเพิ่งได้มีโอกาสเข้าร้านตามคำชวนของอีกคน นั่งคุยกับฮารุนะที่ร้านอยู่ซักพักจึงได้รู้ว่าลูกน้องของร่างสูงดันป่วยกะทันหัน ยูโกะจึงอาสาอยู่ช่วยฮารุนะทำงานจนร้านปิด




 
แปปนะ ฮารุนะ พอดีมีสายเข้า





โอชิม่าซังคะ ขึ้นมาหาฉันที่ห้องหน่อยค่ะ





นอกจากจะช่างยั่วแล้วยูโกะคงลืมไปละมั้งว่าอัตสึโกะยังเป็นเด็กเอาแต่ใจเสียด้วย เธอตัดสายด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะปาโทรศัพท์ลงบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างแรง เมื่อกี้เธอลงมาจากชั้นบนหมายจะเรียกให้บอดี้การ์ดตัวเล็กขึ้นมาหาเธอที่ห้อง ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกคนนั่งคุยโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดีกับฮารุนะซัง



 อัตสึโกะพอจะรู้มาบ้างว่าทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่วัยเด็ก อดจะอิจฉาไม่ได้ไม่ว่าเมื่อไหร่ถ้าเป็นเรื่องของฮารุนะ ยูโกะก็จะเห็นเป็นเรื่องสำคัญเสมอๆ เธอแค่อยากเจอยูโกะบ้างแม้จะอยู่บ้านเดียวกันก็เถอะ ช่วงนี้คนตัวเล็กดูยุ่งกว่าปกติ เวลากินข้าวพร้อมกันยังไม่ค่อยจะมี 





งั้นวันนี้ที่หายไป ก็ไปหาฮารุนะซังมาหรอ





ฉันเข้าไปนะ




เคาะประตูหน้าห้องนอนแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากอีกคน ร่างเล็กจึงถือวิสาสะเปิดประตูบานไม้สักเข้าไป




ปึง! 





เสียงประตูห้องดีดเข้าหากันพร้อมร่างของคนตัวเล็กกว่าที่ลอยหวือไปติดกำแพงห้อง




อ้ะ..เสียงครางพร่าดังออกมาจากปากบางเฉียบที่แดงช้ำเพราะถูกบดเบียดด้วย จูบอันร้อนแรง ร่างเล็กบิดลำคอหนีริมฝีปากร้อนอย่างลำบาก





 ริมฝีปากร้อนของเด็กเอาแต่ใจ





ก่อนลำคอจะโดนยึดไว้ด้วยท่อนแขนแล้วบังคับให้รับจูบที่กลืนกินลมหายใจ


  


อัตสึโกะ ..พอก่อน..ดันตัวของอีกคนที่ดูจะรุกร้ำไม่หยุด เงยหน้ามองอีกคนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหวานของคนเด็กกว่าคลอไปด้วยน้ำตา ขอบตาของเจ้าตัวดูบวมปูดคล้ายผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ร่างเล็กพยุงอีกคนที่ไม่พูดไม่จาไปที่โซฟาขนาดใหญ่ภายในห้องนอนของอัตสึโกะ เธอเอื้อมมือเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้อีกคนอ่อนโยน




เป็นอะไรหื้ม




“……..”





“……..”





วันนี้ไปหาฮารุนะซังมาหรอคะ




อื้ม





“…………….”




ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก




ช่างเถอะค่ะ




อัตสึโกะ..”




ฮารุนะซังคงสำคัญกับคุณมากเลยซินะคะ” 





ร่างเล็กรับรู้ได้ถึงความรู้สึกน้อยใจของคนตรงหน้า เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอโดนเรียกว่าคุณ ไม่โดนโมโหจัดก็ต้องโดนโกรธจัด แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ใบหน้าสวยนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ตั้งแต่ความสัมพันธ์ของเธอกับอัตสึโกะพัฒนากลายมาเป็นคนรัก นี่คงเป็นครั้งแรกกระมังที่เห็นอัตสึโกะเป็นแบบนี้



 
จะว่าไปช่วงนี้เธอไม่ค่อยจะมีเวลาให้คนตรงหน้าเสียเท่าไหร่ ไหนจะยุ่งกับงานของบริษัทอย่างมาเอะดะคอร์ปที่เธอได้รับความไว้วางใจจากริวโตะให้เข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระ ไหนจะต้องดูแลอัตสึโกะอีก ยูโกะเป็นลูกของยาสุชิผู้เป็นทั้งเพื่อนรักและหัวหน้าบอดี้การ์ดของตระกูลมาเอะดะ ยูโกะเข้าออกบ้านหลังนี้ตั้งแต่เด็ก เธอเองก็เห็นอัตสึโกะมาตั้งแต่แบเบาะ แม้พ่อของเธอจะเสียชีวิตไปเมื่อราวๆห้าหกปีก่อนแต่ริวโตะกับอายามิก็ดูแลเธออย่างดีเหมือนลูกสาวคนนึง การดูแลอัตสึโกะเป็นสิ่งเดียวที่เธอพอจะตอบแทนได้บ้าง




 
คนที่สำคัญกับฉัน ก็มีแค่อัตสึโกะคนเดียวนั่นแหละ




ไม่รอให้อีกคนพูดจา ยูโกะผลักให้อีกคนล้มตัวลงนอนบนโซฟาก่อนจะถือวิสาสะขึ้นคร่อมคนข้างใต้ ที่ดูจะตกอกตกใจไม่น้อย อัตสึโกะดิ้นขลุ่กขลั่กหวังให้ยูโกะปล่อย 





เธอเกลียดสายตายูโกะ สายตาที่ทำให้เธอเหมือนโดนมนต์สะกด




ริมฝีปากอิ่มไม่รอช้าทาบลงแตะที่กลีบปากบางสีระเรื่อแผ่วเบา ดวงตากลมโตสะท้อนภาพความบริสุทธ์ของคนข้างใต้ จุมพิตแผ่วเบาค่อยๆลึกซึ้งขึ้นจนกลายเป็นการขบเม้มกลืนกิน จมูกโด่งและริมฝีปากร้อนไล่คลอเคลียผิวเนื้ออ่อนลงมาถึงปลายคาง แทะเล็มต้นคอขาวและล้วงมือเข้าไปใต้ชุดนอนบางเบา ลูบไล้ขึ้นลงหนักมือจนอัตสึโกะกลัวว่ามันจะทิ้งร่องรอยช้ำเอาไว้




ยูโกะ.... 




เสียงแหบพร่าของคนโดนรุกเร้าเอ่ยขึ้น ดวงตาที่เงยขึ้นสบจ้องดวงตากลมโตของอีกคน รู้สึกสั่นไหวไปทั้งกาย ทั้งความเสน่หาและปรารถนาอันร้อนแรงที่สะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้น มือเรียวพยายามยกขึ้นต่อต้านสัมผัสคนด้านบนและพยายามดันใบหน้าของอีกคนออกไป แต่ไม่อาจต้านทานต่อความปรารถนาที่อีกคนมีได้ ความร้อนที่เติบโตใต้ชุดนอนตัวบางทำให้อัตสึโกะสั่นสะท้าน




ขอนะ..




เสียงทุ้มพร่าที่ดังชิดใบหูทำให้หน้าหวานแดงก่ำ แม้เธอกับอัตสึโกะจะสัมผัสกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอแสดงความต้องการคนตรงหน้าได้ขนาดนี้ อาจเพราะวันนี้ที่เธอไม่ได้เจออีกคน เลยทำให้เธอคิดถึงอัตสึโกะแทบบ้า หรือคงเป็นเพราะการกระทำเมื่อกี้ที่ยูโกะรู้สึกว่าอีกคนช่างน่ารักเหลือเกิน




ลิ้นร้อนลากผ่านลำคอขาวจนมาหยุดที่หน้าอกสองข้างของอัตสึโกะ ยูโกะไม่รอช้าที่จะก้มลงดูดดุนหน้าอกที่ตั้งชัน มืออีกข้างปัดป่ายไปทั่วลำตัว ให้อัตสึโกะครางฮือ มือเรียวขยุ้มเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนแน่น หายใจติดขัดเมื่อใบหน้าสวยของคนตัวเล็กค่อยๆเคลื่อนต่ำ




ไม่รอช้ายูโกะกระชากชุดนอนตัวบางให้ลงไปกองที่พื้นห้อง ยกแยกขาเรียวออกกว้าง จ้องมองส่วนอ่อนไหวของอีกคนก่อน ก้มลงครอบครองด้วยริมฝีปาก ปลายลิ้นร้อนระอุตวัดลิ้มชิมความหวาน ไล่ต้อนเสียจนหน้าท้องผ่อง บิดเกร็ง อัตสึโกะจิกหมอนแน่น แอ่นร่างขึ้นเพราะต้านทานความรุ่มร้อนในกายไม่ไหว





เสียงครางผะแผ่วยั่วเย้าสติของยูโกะะให้ยิ่งเตลิด เธอกลืนกินอัตสึโกะด้วยริมฝีปากอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะสอดปลายนิ้วเข้าแตะต้องที่ช่องทางเร้นลับ คนข้างใต้บิดเกร็งพรางร้องเสียงสั่นด้วยความหวาบหวาม




ร่างเล็กยึดเอวบางแน่น สอดนิ้วเพิ่มเข้าไปก่อนจะขยับเข้าออกเชื่องช้าด้วยความคับแน่น ยูโกะดึงมือเรียวที่จิกหมอนขึ้นมาพาดไว้บนไหล่ อัตสึโกะไม่รอช้าที่จะฝังฝากปลายเล็บไว้บนเนื้อตัวของเธออย่างไม่ออมแรง




รักนะเสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างใบหู ลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบเข้ากับต้นคอเปลือยเปล่าไม่ได้ทำให้อัตสึโกะสั่นที่กาย แต่มันหวามไหวลึกลงไปถึงกลางหัวใจ




อัตสึโกะผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ พิงศรีษะกับหน้าอกของอีกคนอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหูเแนบอยู่กับแผ่นอกด้านซ้าย จังหวะหนักๆที่สม่ำเสมอ จังหวะที่คุ้นเคยเพราะมันเป็นเสียงเดียวกัน ความสงบยามได้ใกล้ชิด ความผ่อนคลายยามได้อิงแอบ ทั้งหมดนั่น ไม่แตกต่างกับที่อัตสึโกะรู้สึกเลย




อัตสึโกะ...รักฉันบ้างไหม?...”ปลายนิ้วอุ่นจนร้อนไล้เบาๆตั้งแต่ต้นคอเรียวที่เป็นจุดไวสัมผัสของคนในอ้อมกอด ลากไล้แผ่วๆจนกระทั่งถึงหัวไหล่กลมกลึง หยอกเย้ารอบรอยจ้ำรักที่กลางแผ่นหลัง ก่อนจะเลื้อยต่ำจนหายเข้าไปในผ้าห่มที่ปิดคลุมสะโพกนุ่มนิ่ม

 


ยูโกะ!! อัตสึโกะร้องห้ามอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็ไม่ได้ปัดป้องสัมผัส สัมผัสที่นุ่มนวลจนเธอเกือบหลอมละลาย 




ฉันบอกรักอัตสึโกะ แต่ไม่เห็นอัตสึโกะจะบอกฉันบ้างเลยส่งสายตาออดอ้อนก่อนจะพลิกร่างคนเด็กกว่าให้แผ่นหลังติดเตียงกว้างแล้วคร่อมทับ อัตสึโกะเม้มริมฝีปากแล้วหลบดวงตากลมโตที่จ้องมองมาอย่างลึกซึ้งมีความหมาย

  


ฉันก็รักยูโกะเหมือนกันคำพูดอ้อมแอ้มเสียงเบาไม่ต่างจากเสียงลมหายใจทำให้ก้อนเนื้อใต้หน้าอกสั่นไหวและบีบรัด ด้วยความสุขจนเธอเกือบสำลัก 




จ้องตาคนตัวเล็กค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าเมื่อไหร่สายตาของยูโกะก็ดูอบอุ่นและอ่อนโยนอยู่เสมอ ตั้งแต่เธอจำความได้ก็เห็นอีกคนอยู่ในบ้านหลังเดียวกับเธอเสียแล้ว ยูโกะเป็นทั้งพี่ทั้งเพื่อนเล่นคอยปกป้องเธออยู่เสมอ รู้ตัวอีกทีเธอก็รู้สึกกับอีกคนมากกว่าพี่น้องไปเสียแล้ว ไม่รู้นานแค่ไหนที่กรอบสายตาคอยมองและสนใจแต่เรื่องของยูโกะ เธอยังจำสีหน้าราวกับถูกผีหลอกของยูโกะได้อยู่เลยเมื่อเธอเผลอสารภาพรัก คนตัวเล็กดูเหวออยู่ซักพักก่อนจะตอบตกลงคบกับเธอ




ว่าแต่หึงฉันหรอ ใบหน้าเล็กยิ้มกริ่มราวกับเด็กเมื่อยามได้ของเล่น ริมฝีปากคลอเคลียรอบใบหู ให้คนในอ้อมกอดรู้สึกจั้กกะจี้เล่น อัตสึโกะหัวเราะคิกคัก ใบหน้าหวานเลื่อนมือกระชับกับมืออีกคนที่โอบกอดเธอจากด้านหลัง 




หึงซิ หึงมากด้วย




ทีอัตสึโกะยังเอาแต่เล่นมือถือเลย คุยกับใครบ้างรึป่าวก็ไม่รู้




บาก้า ก็แค่เรียกร้องความสนใจจากคนแถวนี้เอง




นั่นแหละ ฉันก็หึงเหมือนกัน


 

ไม่ต้องทำมาเป็นหึงกลบเกลื่อนเลย ทีตัวเองกับฮารุนะซังหล่ะ




ทุบลงบนไหล่เล็กของอีกคนเบาๆ อดหยิกแก้มคนตัวเล็กด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าโอเวอร์แอคติ้งของยูโกะ เจ้าตัวยกมือเป็นเชิงยอมแพ้ สายตาทะเล้นเลื่อนมามองหน้าอัตสึโกะ ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน 




 ฉันไม่ได้คิดอะไรกับฮารุนะซะหน่อย





อื้อ~”




ฉันรักอัตสึโกะนะ




รู้แล้วหน่า ฉันเองก็รักยูโกะ...รักมากจริงๆ..””




END.

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น