“นี่แกยังไม่ตอบฉันเลยนะ ว่าแกทะเลาะอะไรกัน”
นั่งรอคำตอบจากเพื่อนสาวหน้าคมที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จามาร่วมๆสิบนาทีได้
ตอนนี้พวกเธอกำลังนั่งเล่นกันภายในร้านกาแฟขึ้นชื่อในบริเวณมหาวิทยาลัย
เมื่อเช้าอาจารย์ประจำวิชาดันเลิกคลาสเร็วกว่าทุกทีจึงตกลงว่าจะมานั่งเล่นประกอบกับการที่เพื่อนในกลุ่มอยากแวะหาอะไรทานรองท้องด้วย
แต่ตั้งแต่เข้ามาภายในร้านก็มีอัตสึโกะนี่แหละที่เอาแต่เงียบผิดปกติ จนมิเนกิชิ
มินามิที่กำลังตักเค้กคำโตเข้าปากอดไม่ไหวที่จะเอ่ยถามออกมา
“ก็ไม่ได้ทะเลาะกันหรอกนะ มี่จัง”
มิเนกิชิ มินามิหรือมี่จัง
พยักหน้ารับก่อนจะส่งสัญญานเป็นเชิงให้อัตสึโกะที่กำลังนั่งคนแก้วโกโก้ในมือเล่าต่อ
“แล้ว?”
“แค่เลิกกันแล้วหน่ะ”
“เห้ย!”
ยิ้มบางๆเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตกใจของอีกฝ่าย มี่จังลุกขึ้นขอโทษขอโพยคนในร้านที่หันมามองพวกเธอเป็นสายตาเดียว
ก่อนจะหันมาซักไซ้ไม่หยุดให้เธอรู้สึกปวดหัว
อัตสึโกะรู้สึกโชคดีที่เธอไม่ต้องตอบคำถามอะไรมาก เมื่อสาวสวยผมทองที่ดูท่าว่าจะเป็นเจ้าแม่ด้านแฟชั่นนิสต้า
อย่างอิตาโนะ โทโมะมิเพื่อนสนิทอีกคนของเธอ เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน
“โทโมะจินแกรู้มั้ย ว่าอัตจังกับแฟนเลิกกันแล้ว”
“เอ๊ะ! จริงหรอ?”
“เลิกกันเพราะอะไรอะแก”
“ไม่มีอะไรมากหรอก”
“แล้วยู มันทำอะไรแกหรือป่าว”
“ป่าว ยูไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก มีแต่ฉันนั่นแหละที่ทำเขา”
“เอ๋?”
“แค่ลงไม้ลงมือกันนิดหน่อย”
ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเสียเท่าไหร่สำหรับมี่จังและโทโมะจิน
ต้องบอกว่าพวกเธอชินแล้วมากกว่า
เท่าที่ได้ยินมาสองคนนี้ทะเลาะกันทีไรก็ลงไม้ลงมือกันตลอด จะดีหน่อยที่โอชิม่า ยู
แฟนของอัตสึโกะไม่เคยใช้กำลังเพื่อนของเธอ จะมีก็แต่เพื่อนของเธออย่างมาเอะดะ
อัตสึโกะนี่แหละมั้งที่เป็นฝ่ายลงไม้ลงมือตลอด
“โอเคนะ อัตจัง?”
“ไม่หรอกโทโมะ เลิกกันไปดี”
“แกพูดเหมือนแกไม่รักยูแล้วเลย”
“ไม่ใช่ไม่รัก รักซิ”
“………..”
“ก็ยังรักเหมือนเดิม”
“………..”
“แต่ฉันคิดว่าฉันทนความงี่เง่าของยูไม่ไหวแล้วหล่ะ”
ใช่พวกเธอรู้ดีว่าต้นเหตุที่ทำให้สองคนนี้ทะเลาะกันใหญ่โตก็คงเป็นเพราะความงี่เง่าของยูนี่แหละ
ที่นับวันยิ่งดูจะมากขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งอัตสึโกะเป็นฝ่ายไม่ยอมคน
จึงยิ่งทำให้สองคนนี้ทะเลาะกันรุนแรง
เป็นประจำที่ฝ่ายใดฝ่ายนึงต้องไปอาศัยนอนห้องเพื่อน แต่ก่อนพวกเธอมักจะถามเพื่อนสาวหน้าคมเป็นประจำว่าทำไมถึงไม่ยอมเลิกกันเสียที
ก็มักจะได้รับคำตอบเดิมๆทุกครั้งว่า ยังไหว แต่ดูจากที่เพื่อนเธอพูดครั้งนี้อัตสึโกะคงทนไม่ไหวจริงๆแล้วละมั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ประตูถูกเปิดออกก่อนจะปรากฎห้องขนาดพอเหมาะที่ถูกตกแต่งไปด้วยโทนสีเข้ม ยูโยนรองเท้าผ้าใบทิ้งลวกๆ เขาขอปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนเพื่อกลับมางีบเอาแรงหลังจากที่เมื่อคืนเค้าแทบไม่ได้นอนเท่าไหร่ เพิ่งได้นอนจริงจังก็ตอนราวๆหกโมงกว่า แถมเมื่อเช้าเขายังออกไปเรียนสายเสียอีก ชายหนุ่มร่างเล็กสาวเท้าเข้าห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวนอนบนเตียงขนาดคิงไซส์ที่ ไร้แววของผู้ร่วมห้องอีกคน ก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาคงทำหน้าไม่ถูกถ้าต้องเจอหน้ากันในตอนนี้
พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาทะเลาะกับอัตสึโกะ ก็อดที่จะพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดตัวเองเสียไม่ได้ เมื่อ คืนอัตสึโกะไลน์มาบอกเขาราวๆสองทุ่มว่าลืมคีย์การ์ดที่ใช้เข้าห้องให้เขาเอา มาให้เธอหน่อย ยูกะจะโทรเข้าสำนักงานหอแต่ก็นึกได้ว่ามันปิดตั้งแต่ช่วงเย็นแล้ว รู้สึกห่วงอีกคนจนต้องทิ้งงานโปรเจคที่เขากำลังประชุมกับเพื่อนเพื่อกลับมา ห้อง
แต่เขากลับไม่เห็นเงาของอัตสึโกะเลยแม้แต้น้อย โทรศัพท์ของเจ้าตัวก็ไม่มีสัญญาน ชายหนุ่มได้แต่รออีกคนในห้องอย่างกระวนกระวายด้วยความรู้สึกเป็นห่วง พยายามติดต่อเพื่อนของอัตสึโกะก็ติดต่อไม่ได้ ชายหนุ่มทิ้งตัวบนโซฟาใหญ่ในห้องนั่งเล่นด้วยความหงุดหงิด ยูจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านั่งรออีกคนนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เดินไปเปิดประตูก่อนจะเห็นสาวเจ้าเดินเข้าห้องพร้อมกับรอยยิ้มแหยๆ
“ยู…….”
“ไปไหนมา”
“พอดีมีธุระนิดหน่อย ขอโทษที่ไม่ได้บอก”
“ไม่เป็นไร ไม่ได้โกรธ”
รู้สึกผิดมาก ยิ่งเห็นสีหน้าอีกคนยิ่งรู้สึกผิด ทั้งที่เธอเป็นคนบอกอีกฝ่ายตั้งแต่สองทุ่ม แต่เธอดันกลับผิดเวลาไปมากโข
อัตสึโกะไม่คิดว่าแฟนหนุ่มจะนอนรอเธออยู่ในสภาพที่หลับทั้งชุดนักศึกษาแบบนี้ หญิงสาวเงยหน้ามองนาฬิกาเรือนหรู
ก็เห็นตัวเลขที่บกบ่องเวลาเที่ยงคืนกว่า เท่ากับว่าเขานอนรอเธอแบบนี้มาสี่ชั่วโมงกว่าๆได้แล้วซินะ
“ฉันเป็นห่วง นึกว่าเธอเป็นอะไรไปแล้ว”
“อื้ม ขอโทษจริงๆ มีงานประชุมต่อเรื่องงานคณะหน่ะ ยุ่งมาก”
“ทีหลังก็น่าจะบอกกันซะหน่อย”
“แล้วอัตสึโกะอยู่ฝ่ายไหนละ”
“ให้ทายค่ะ”
“เด็กยกของหรอ”
“โหว ไม่เคยรู้มาก่อนนะเนี่ย”
“หูย สวยๆอย่างนี้ก็ต้องนักแสดงซิคะ”
กวนประสาท หญิงสาวว่าอย่างนั้นก่อนระดมกำปั้นเล็กใส่ชายหนุ่มยูหัวเราะด้วยความเอ็นดูก่อนจะส่ายหน้าทำทีเป็นเชิงยอมแพ้
ให้อัตสึโกะเล่าต่อ
“ฉันได้เล่นเป็นโรสแหละ”“หืม?”“แล้วใครแสดงเป็นแจ๊ค”“อ่อ”“ทำไมต้องงี่เง่าด้วย ก็แค่กลับดึกนิดเดียว”
“เหนื่อยจากงานในคณะแล้ว ทำไมต้องกลับมาเจอเรื่องงี่เง่าแบบนี้ด้วยวะแม่ง
เบื่อ”
โมโหมาก จนหลุดปากพูดคำหยาบใส่อีกคน
จะว่าไปมันไม่ใช่ความผิดของยูเลยซักนิด
แต่ด้วยอารมณ์เหนื่อยจากงานแถมยังกลับมาเจอคนงี่เง่า
ทำให้เธอรู้สึกรำคาญใจอย่างบอกไม่ถูก เธอก็แค่ต้องการคนที่เข้าใจเธอบ้าง แค่รับฟังเธอก็ยังดี ไม่ใช่มางี่เง่าใส่เธอแบบนี้
“แล้วทำไมต้องพูดคำหยาบด้วยวะ”
พยายามเดินหนีเพื่อตัดบทสนทนา อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากทะเลาะกับยูตอนนี้หรอกอีกทั้งเธอก็รู้สึกไม่ดีที่เผลอพูดอะไรแย่ๆใส่อีกฝ่ายด้วยอารมณ์มากกว่าเหตุผล แต่รอยบีบที่ถูกยูกระชากแขนมันเจ็บจนอัตสึโกะต้องเผลอเบ้หน้าเห็นอีกฝ่ายล้มไปกองกับพื้น ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วงแต่ก็โดนอัตสึโกะปัดมือออกเป็นเชิงไม่ให้เขาเข้าไปยุ่ง ทั้งที่เขาอยากจะเข้าไปเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายมากเหลือเกิน
Tbc.
