วันอาทิตย์ที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2557

if only

intro...






เสียงจุกจิกจอแจในห้องเรียนดังหึ่งขึ้นเป็นระรอก เมื่อใบหน้าหล่อเหลาสาวเท้าเข้ามาในห้อง คงเพราะเจ้าตัวเป็นหนุ่มสุดฮอตของคณะจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจ แต่เหตุผลสำคัญคงเป็นเพราะบนหน้าชายหนุ่มมีพลาสเตอร์อยู่ตรงหางคิ้วรวมถึงรอบช้ำที่โชว์หราตรงข้างแก้ม เขาดูลุกลี้ลุกลนชายหนุ่มมองไปรอบห้องก่อนจะรีบเดินมานั่งบริเวณหลังห้องเรียนเมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนกวักมือเรียก 






หน้าแกไปโดนอะไรมาอีกแล้ววะไอยู





เสือก





ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน ให้เพื่อนรอบข้างส่ายหัวระอา เรียนก็เข้าสาย แถมยังมาหลับอีก คนหน้าคมสะกิดให้เพื่อนตัวดีเงยหน้าขึ้น มือเรียวจิ้มลงไปแก้มของอีกคน ให้เจ้าตัวร้องโอดโอย  






โอ้ย เจ็บ



 


ทะเลาะกันมาอีกแล้วหรอซาเอะเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างโอชิม่า ยูด้วยความเป็นห่วงแม้จะดูเป็นภาพที่ชินตาเวลาที่เจอกัน เขามักเห็นใบหน้าของอีกคนมีบาดแผลอยู่เสมอ พอถามถึงสาเหตุเจ้าตัวก็อ้อมแอมไม่ยอมบอก ซักไซ้บ่อยครั้งเข้ายูถึงได้ปริปากบอก ซาเอะตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าแผลที่เกิด เกิดขึ้นจากการทะเลาะ การทะเลาะกันของยูกับแฟน






อืม






“...”





 
 
“...”



 

ยูยืมงานของซายาเน่ที่เจ้าตัวจดไว้ก่อนจะหยิบมาลอกแต่เหมือนเขาจะอ่านลายมือของอีกคนไม่ออก จึงหันไปให้ยุยอธิบายเนื้อหาคร่าวๆ ยูขีดเขียนพร้อมจดนู้นจดนี้

แม้จะเป็นเรื่องที่ควรจะเคยชิน แต่เพื่อนในกลุ่มก็ทำได้แค่มองหน้ากันไปมา ความสงสัยที่เก็บเงียบมานานมันล้นปรี่จนอยากจะเอ่ยถาม  
 


  

นี่ยูฉันถามจริงนะ





 


ว่า




 


แกกับแฟนแกนี่ยังรักกันอยู่ปะวะ






คำถามจากเพื่อนในกลุ่มอย่างชิโนดะ มารุ ทำให้ยูย่นคิ้วอย่างใช้ความคิด ใบหน้าหล่อจัดนั่งหมุนปากกาในมือไปมา ว่ากันตามตรงเขาเป็นพวกไม่ชอบบรรยากาศอึดอัดเท่าไหร่ ยิ่งความรู้สึกถูกกดดันแบบนี้เขายิ่งไม่ชอบ เผลอถอนหายใจด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย








“...ทำไมหรอ?”

 


ป่าว





“...”






แต่แค่แกไม่เหมือนคนรักกันเลยก็แค่นั้น
 
 
 
 

“...”
 
 
 
 
 

ยูคลี่ยิ้มบางแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ท่าทีสงบของชายหนุ่มทำให้เพื่อนในกลุ่มมองหน้ากันไปมา ความสงสัยที่จุกอกบวกกับความอยากรู้ทำให้มัตสึอิ จุนเผยอปากเพื่อเอ่ยถามอีกรอบ แต่ชายหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆแก้เก้อเมื่อเห็นสายตาดุๆของซาเอะเข้า  ยูไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ข้อนั้นเพื่อนในกลุ่มทุกคนรู้ดีรวมถึงตัวเขาด้วย ปล่อยให้ความอึดอัดเข้าครอบงำได้สักพักก่อนเสียงเลิกคลาสจากอาจารย์จะดังขึ้น 




ชายหนุ่มสาวเท้าออกจากห้องเรียนโดยไม่รอใคร แม้จะรู้สึกได้ถึงเสียงตะโกนที่ดังไล่หลัง เขาไม่อยากโดนเพื่อนในกลุ่มซักไซ้เสียเท่าไหร่ ถ้าเป็นปกติเขาคงรู้สึกรำคาญและหงุดหงิด แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ยูไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดแบบที่ควรจะเป็น เขาแค่รู้สึกเสียใจ………





ยูไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขากับแฟนเลิกกัน   









ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น